Χρόνοι ταξιδιού πριν από το 1935
Το 1926, ο χρόνος ταξιδιού στη Νέα Υόρκη από το Λονδίνο ήταν πολύ πιο αργός από ό,τι σήμερα. Ένα θαλάσσιο ταξίδι με ένα από τα πολυτελή υπερωκεάνια διαρκούσε συνήθως 5 – 7 ημέρες, ανάλογα με τον καιρό και τη διαδρομή του ταξιδιού. Αν και οι σιδηροδρομικές γραμμές που συνδέουν το Λονδίνο με τη νότια ακτή, όπου οι ταξιδιώτες μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα πλοία, χρησιμοποιούνταν στην Αγγλία από τη δεκαετία του 1840, δεν είχαν ακόμη γίνει σημαντικές βελτιώσεις στην τεχνολογία που χρησιμοποιούνταν για την τροφοδοσία των σιδηροτροχιών.
Για τους επιβάτες που ταξίδευαν το 1926, η μετάβαση από το Λονδίνο στο λιμάνι του Σαουθάμπτον περιλάμβανε τη σύνδεση μιας ποικιλίας πιο αργών περιφερειακών γραμμών μέχρι να φτάσουν στην κύρια γραμμή Great Western. Ακόμα χρησιμοποιώντας ατμοκίνητες μηχανές, οι ταχύτητες σε αυτή τη γραμμή περιορίζονταν στα 20 μίλια την ώρα, πράγμα που σημαίνει ότι ένα ταξίδι από το Λονδίνο στο Hampshire θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετές ώρες. Ενώ η πιο ακριβή κατηγορία εισιτηρίων πολυτελείας επέτρεπε στους επιβάτες να εξοικονομήσουν χρόνο, δεν εξοικονομούσαν τόσο χρόνο όσο σήμερα.
Βελτίωση των ταξιδιών με τρένο
Μέχρι το 1935, τα σιδηροδρομικά ταξίδια στη Μεγάλη Δυτική Κύρια Γραμμή είχαν βελτιωθεί δραματικά. Εκτός από τις υψηλότερες ταχύτητες στις υπάρχουσες γραμμές, μια νέα βελτιωμένη ηλεκτρική ατμομηχανή, η King George V, είχε κατασκευαστεί για να βοηθήσει στη μείωση του χρόνου ταξιδιού μεταξύ Λονδίνου και Νότου. Αυτή η ατμομηχανή, αρχικά τροφοδοτούμενη από εναέριο ηλεκτρικό καλώδιο, ήταν ικανή να φτάσει σε μέγιστες ταχύτητες 75 μιλίων την ώρα.
Οι ταχύτερες ατμομηχανές επέτρεψαν στους επιβάτες να ταξιδέψουν από το Λονδίνο στα λιμάνια του Σαουθάμπτον και του Ντόβερ σε λιγότερο από δύο ώρες, μια σημαντική βελτίωση σε σύγκριση με τις αργές ατμοκίνητες μηχανές του παρελθόντος. Τα αεροπορικά ταξίδια ήταν επίσης ένας παράγοντας για τη μείωση του χρόνου ταξιδιού, με πιο συχνά και λιγότερο δαπανηρά ταξίδια που προσφέρονται, αν και η πλειονότητα των ταξιδιωτών μεγάλων αποστάσεων εξακολουθούσε να βασίζεται στα ταξίδια με πλοίο.
Διασχίζοντας τον Ατλαντικό
Όταν πραγματοποιούσαν το υπερατλαντικό ταξίδι από το Λονδίνο, οι επιβάτες επέλεξαν να επιβιβαστούν είτε από το Σαουθάμπτον είτε από το Ντόβερ, ανάλογα με τη διαδρομή που ήθελαν να ακολουθήσουν. Οι ταξιδιώτες που κατευθύνονταν από το Σαουθάμπτον συνήθως περνούσαν από τον Βισκαϊκό Κόλπο και περνούσαν από τη δυτική ακτή της Ιρλανδίας καθ ‘οδόν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ οι επιβάτες του Ντόβερ συχνά έπλεαν μέσω της Βόρειας Θάλασσας προς την Ολλανδία πριν συνεχίσουν τον Ατλαντικό.
Ανεξάρτητα από το ποια διαδρομή ακολουθήθηκε, ένα τυπικό ταξίδι στον ωκεανό το 1926 θα διαρκούσε 5 – 7 ημέρες, με τον μέσο χρόνο ταξιδιού από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη να είναι λίγο περισσότερο από 6 ημέρες. Για όσους ακολουθούσαν τη νότια διαδρομή, το ταξίδι ήταν συνήθως πιο σύντομο, όπως συνέβαινε όταν ακολουθούσαν τις πιο άμεσες πίστες του Βορείου Ατλαντικού τα επόμενα χρόνια.
Η επίδραση του καιρού
Όπως και με τα τρέχοντα θαλάσσια ταξίδια, ο χρόνος ταξιδιού από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη το 1926 θα μπορούσε να επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τις κακές καιρικές συνθήκες. Τα μεγάλα κύματα και οι ισχυροί άνεμοι θα μπορούσαν να αναγκάσουν τα πλοία να λάβουν προληπτικά μέτρα και να προσαρμόσουν τα δρομολόγιά τους, τα οποία συχνά θα πρόσθεταν ώρες στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι μακρινές προβλέψεις ήταν επίσης λιγότερο ακριβείς από ό,τι είναι σήμερα, πράγμα που σημαίνει ότι οι καπετάνιοι δυσκολεύονταν να προβλέψουν τον καιρό και να σχεδιάσουν ανάλογα.
Αν και τα υπερωκεάνια προσαρμόστηκαν στις απειλές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με ενισχυμένο κύτος και προηγμένη μηχανική, δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν πλήρως το απρόβλεπτο της φύσης ενώ διέσχιζαν ανοιχτά νερά.
Αυξανόμενη δημοτικότητα των πολυτελών ταξιδιών
Το 1926, παρά τους μεγάλους χρόνους ταξιδιού και τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων, τα πολυτελή πλοία αποδείχθηκαν δημοφιλή στους ταξιδιώτες που ήθελαν να αντέξουν οικονομικά την άνεση που παρείχαν αυτά τα πλοία. Αυτό το νεοανακαλυφθέν ενδιαφέρον, εν μέρει, οφειλόταν σε μια νέα γοητεία με τη νεωτερικότητα που προσφέρουν τα πολυτελή πλοία, με πολλούς να θέλουν να πετάξουν στον Ατλαντικό με το είδος του πλοίου για το οποίο προηγουμένως είχαν διαβάσει μόνο στις εφημερίδες.
Τα πλοία διέθεταν ιδιωτικά δωμάτια για τους επιβάτες, δίνοντάς τους τον χώρο να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το ταξίδι τους. Παρέχονταν επίσης γεύματα και ψυχαγωγία, με ορισμένα πλοία να παρέχουν αίθουσες χορού, βιβλιοθήκες και ακόμη και πισίνες για πολυτέλεια στη μέση του ωκεανού.
Η Πρόοδος της Τεχνολογίας
Η ταξιδιωτική τεχνολογία έχει σημειώσει σταθερή βελτίωση τον τελευταίο αιώνα. Από την εφεύρεση της ατμομηχανής τον 17ο αιώνα, τα τρένα και τα πλοία έχουν επωφεληθεί από ταχύτερους κινητήρες και πιο αποτελεσματική τεχνολογία. Το 1926, η ανάπτυξη των ηλεκτρικών μηχανών στη Μεγάλη Δυτική Κύρια Γραμμή της Βρετανίας έδωσε τη δυνατότητα στους ταξιδιώτες να φτάσουν στα λιμάνια του Σαουθάμπτον και του Ντόβερ γρηγορότερα από ό,τι ήταν προηγουμένως δυνατό.
Η βιομηχανική επανάσταση τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη, καθώς και η εφεύρεση βαρύτερων από τον αέρα αεροσκαφών όπως το Wright Flyer, βοήθησαν επίσης να μειώσουν το βάρος των ταξιδιών για τους επιβάτες. Μέχρι το 1926, η πτήση πάνω από τον Ατλαντικό γινόταν όλο και πιο συνηθισμένη, με την πρώτη προγραμματισμένη πτήση να πραγματοποιείται τον προηγούμενο χρόνο.
The Rise of Air Travel’s Effect
Στα χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι το 1935, η αυξανόμενη ταχύτητα των αεροσκαφών είχε σημαντικό αντίκτυπο στα αεροπορικά ταξίδια μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Με την εξυπηρέτηση των επιβατών πολύ πιο γρήγορη και πιο προσιτή από τα ταξίδια με πλοίο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επέλεγαν να πετάξουν αντί να πλεύσουν. Αυτό άσκησε περαιτέρω πίεση στις πολυτελείς γραμμές κρουαζιέρας, πολλές από τις οποίες δεν μπορούσαν πλέον να έχουν οικονομικό νόημα για την υποδοχή επιβατών.
Μέχρι το 1935, η πλειονότητα των ταξιδιωτών μεγάλων αποστάσεων που επέλεξαν τα θαλάσσια ταξίδια είχαν στραφεί προς τις αεροπορικές μεταφορές, μεγάλο μέρος των οποίων επικεντρώθηκε στην παροχή ταχύτερων και αποτελεσματικότερων υπηρεσιών σε προορισμούς όπως το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη. Ως αποτέλεσμα, μέχρι το 1935, ο χρόνος ταξιδιού στη Νέα Υόρκη από το Λονδίνο είχε μειωθεί σημαντικά σε σύγκριση με το 1926, με το ταξίδι να διαρκεί μέρες και όχι εβδομάδες.
Ο αντίκτυπος των νέων διαδρομών
Η εφεύρεση του αερόπλοιου graf Zeppelin το 1900 είχε επίσης αντίκτυπο στα αεροπορικά ταξίδια στα χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι το 1935, λόγω της ακρίβειας και της ταχύτητας του ταξιδιού μεγάλων αποστάσεων. Αν και το αερόπλοιο δεν έφερε επανάσταση στα ταξίδια με τον ίδιο τρόπο όπως τα συμβατικά αεροσκάφη, επέτρεψε στους επιβάτες να πραγματοποιούν υπερατλαντικά ταξίδια με περισσότερη ασφάλεια και αξιοπιστία.
Το 1936, το αερόπλοιο παρείχε στους ταξιδιώτες απευθείας δρομολόγιο μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ταξιδέψουν μεταξύ των δύο πόλεων σε λίγο περισσότερο από τρεις ημέρες. Με την εισαγωγή του αερόπλοιου, ο χρόνος ταξιδιού από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη είχε μειωθεί σε ένα κλάσμα αυτού που ήταν το 1926 όταν οι ταξιδιώτες διέσχιζαν τον Ατλαντικό.
Ο ρόλος των υπαλλήλων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Η έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939 σήμανε το τέλος των υπερπολυτελών γραμμών, με όλες σχεδόν τις εμπορικές θαλάσσιες γραμμές να επιτάσσονται για την πολεμική προσπάθεια. Οι ταξιδιώτες που ήθελαν να κάνουν το ταξίδι μεταξύ Αγγλίας και Ηνωμένων Πολιτειών αναγκάστηκαν να καθυστερήσουν τα σχέδιά τους ή να πάρουν άλλη μορφή μεταφοράς, όπως το HMS Queen Mary, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά στρατιωτών στους ωκεανούς σε πολύ μικρότερο χρόνο σε σύγκριση με την ιστιοπλοΐα.
Μόλις το τέλος του πολέμου επανεμφανίστηκαν τα πολυτελή σκάφη της γραμμής στη σκηνή, με τη γραμμή Cunard να επαναφέρει τις υπερατλαντικές υπηρεσίες το 1946 χρησιμοποιώντας τις πρόσφατα ανακαινισμένες Queen Elizabeth και Queen Mary. Ωστόσο, λόγω των αυξημένων ταχυτήτων των αεροσκαφών, τα πολυτελή σκάφη δεν μπορούσαν πλέον να ανταγωνιστούν τα αεροπορικά ταξίδια από άποψη χρόνου και έτσι η απήχησή τους άρχισε να μειώνεται.
Ο αντίκτυπος της εποχής του Jet
Η εφεύρεση του κινητήρα τζετ τη δεκαετία του 1940 άλλαξε εντελώς την πορεία των αεροπορικών ταξιδιών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι εμπορικές πτήσεις με τζετ γίνονταν όλο και πιο δημοφιλείς, ωθώντας τους χρόνους ταξιδιού από πόρτα σε πόρτα των πλοίων πιο μακριά. Το τζετ έγινε σύντομα ο προτιμώμενος τρόπος μεταφοράς για ταξίδια μεγάλων αποστάσεων, μειώνοντας δραστικά τους χρόνους ταξιδιού των επιβατών και προσφέροντας βελτιωμένη άνεση και ευκολία.
Μέχρι το 1960, η πλειονότητα των ταξιδιωτών μεγάλων αποστάσεων επέλεγε να πετάξει, με αποτέλεσμα τα υπερωκεάνια να μειώνουν τη δημοτικότητά τους ακόμη περισσότερο. Μέχρι το 1975, ο κινητήρας του τζετ είχε τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που ήταν δυνατό για μια απευθείας πτήση από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη να διαρκέσει μόλις επτά ώρες.
Η σημερινή ημέρα
Σήμερα, τα αεροπορικά ταξίδια είναι ο ταχύτερος και πιο βολικός τρόπος για να κάνετε το ταξίδι από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη, με πτήσεις να διαρκούν μόλις πεντέμισι ώρες. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ταξίδι των 5-7 ημερών που αντιμετώπισαν οι ταξιδιώτες το 1926. Η εφεύρεση της μηχανής τζετ άλλαξε τις μεταφορές όπως τις ξέρουμε, επιτρέποντας στους επιβάτες να κάνουν το ταξίδι σε λιγότερο από μία ημέρα και με ένα κλάσμα του κόστους πολυτελείς κρουαζιέρες.
Καθώς τα αεροπορικά ταξίδια έχουν γίνει μια πιο συνηθισμένη μορφή μεταφοράς, τα πολυτελή σκάφη έχουν ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό υπέρ της ευκολίας και της ταχύτητας. Οι μέρες των μακρών και δαπανηρών θαλάσσιων ταξιδιών στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σταθερά στο παρελθόν, με την πλειοψηφία των ταξιδιωτών το 1926 να κάνουν το ταξίδι σε δεκαετίες από τότε.
