Καθ’ όλη τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, οι άποικοι της Μεγάλης Βρετανίας είχαν μια ταραχώδη σχέση με την πατρίδα τους. Ένας από τους μεγαλύτερους παράγοντες αυτής της ταραχής ήταν οι φόροι που επιβλήθηκαν στον πληθυσμό των αποικιών από την κυρίαρχη δύναμη της Βρετανίας. Έτσι, τι φόρους επέβαλε η Μεγάλη Βρετανία στις αμερικανικές αποικίες; Σε όλο αυτό το άρθρο, θα εντοπιστούν και θα συζητηθούν οι διάφοροι φόροι, καθώς και οι επιπτώσεις που είχαν αυτοί οι φόροι στις αμερικανικές αποικίες.
Όταν ιδρύθηκαν οι αμερικανικές αποικίες από τους Βρετανούς, οι πρώτοι φόροι που επιβλήθηκαν στις αποικίες ήταν έμμεσοι φόροι. Αυτά είχαν τη μορφή δασμών και δασμών και ήταν σε αντικείμενα όπως γραμματόσημα, χαρτί, γυαλί, τσάι και ύφασμα. Τα περισσότερα από αυτά τα είδη ήταν απαραίτητες αγορές για τον γενικό πληθυσμό σύμφωνα με τους νόμους τους. Αυτό κατέστησε σχεδόν αδύνατο για τις αποικίες να ξεφύγουν από τη φορολογία.
Ο νόμος περί γραμματοσήμων του 1765 δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς για να βοηθήσει στην πληρωμή των εξόδων για την προστασία των αποικιών από τις γαλλικές και ινδικές επιθέσεις. Ήταν ένας άμεσος φόρος που επιβλήθηκε σε όλες τις εφημερίδες, τα φυλλάδια, τα νομικά έγγραφα και τα τραπουλόχαρτα. Αυτός ο φόρος αντιμετώπισε ακραία αντίσταση από τους αποίκους, καθώς ήταν ο πρώτος άμεσος φόρος που τους είχαν δοθεί ποτέ και ήταν αντίθετος με την έννοια της «καμία φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση». Αυτό τελικά οδήγησε στο Boston Tea Party, μια πράξη πολιτικής ανυπακοής των αποίκων να μην πληρώσει αυτόν τον φόρο και την τελική κατάργηση του φόρου το 1766.
Το 1767 ψηφίστηκε από τους Βρετανούς ο νόμος Townshend που επέβαλε δασμούς στα χρώματα, τον μόλυβδο, το χαρτί, το γυαλί και το τσάι. Αν και οι φόροι ήταν χαμηλοί, το αίσθημα της φορολόγησης χωρίς αντιπροσώπευση εξόργισε τους αποίκους. Αυτός ο νόμος τελικά καταργήθηκε το 1770, αλλά ο φόρος στο τσάι παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το τέλος του Επαναστατικού Πολέμου.
Το 1773 ψηφίστηκε ο νόμος περί τσαγιού και θεωρήθηκε ως μια τεράστια προδοσία των επιθυμιών των αποίκων. Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι αυτός ο φόρος αφορούσε ειδικά το τσάι και θεωρήθηκε ότι οι Βρετανοί έδιναν στους εαυτούς τους ένα αθέμιτο πλεονέκτημα στο εμπόριο τσαγιού με τις αποικίες. Αυτό προκάλεσε εξαγριωμένες αντιδράσεις σε όλες τις αποικίες και τελικά προκάλεσε το Boston Tea Party της 16ης Δεκεμβρίου 1773.
Άλλα παραδείγματα φορολογίας περιλαμβάνουν τον νόμο περί ζάχαρης του 1764, έναν φόρο που επιβάλλεται στη ζάχαρη, τον καφέ και το κρασί, και τον νόμο για τη μελάσα του 1733 που επέβαλε φόρους στις εισαγωγές μελάσας, ρουμιού και ζάχαρης. Αυτός ήταν ο πρώτος άμεσος φόρος που είχαν επιβάλει οι Βρετανοί στις αποικίες και υποκίνησε πολλές απωθήσεις.
Όλοι αυτοί οι φόροι προκάλεσαν μια έντονη αίσθηση αγανάκτησης στις αποικίες. Η ιδέα της φορολογίας χωρίς αντιπροσώπευση δημιούργησε αισθήματα αδικίας και οδήγησε τους αποίκους να ξεκινήσουν τον Επαναστατικό Πόλεμο. Αυτός ο πόλεμος διεξήχθη για τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού να είναι απαλλαγμένος από την υπερβολική φορολογία. Χωρίς τη φορολογία που επέβαλε η Μεγάλη Βρετανία, είναι πιθανό ότι ο Επαναστατικός Πόλεμος δεν θα είχε συμβεί ποτέ.
Επιπτώσεις της φορολογίας
Οι φόροι που επέβαλε η Βρετανία είχαν τεράστιο αντίκτυπο στις αμερικανικές αποικίες. Οι απότομοι φόροι εμπόδισαν την ανάπτυξη των αποικιών και περιόρισαν τις δυνατότητές τους ως εμπορική δύναμη. Όχι μόνο οι φόροι προκάλεσαν οικονομική αναταραχή, αλλά προκάλεσαν επίσης τεράστια συναισθηματική δυσφορία και προκάλεσαν συναισθήματα αγανάκτησης και θυμού. Αυτό ώθησε τους αποίκους να αγωνιστούν για την απελευθέρωσή τους από την τυραννική κυριαρχία της Βρετανίας.
Οι φόροι έκαναν επίσης τη διαδικασία λειτουργίας των επιχειρήσεων στις αποικίες σημαντικά πιο δύσκολη. Οι φόροι αφαιρούσαν χρήματα από τις επιχειρήσεις με στόχο να τα διοχετεύσουν πίσω στα βρετανικά ταμεία, δημιουργώντας έτσι ένα χάσμα στα κέρδη αυτών των επιχειρήσεων. Αυτή η έλλειψη επενδύσεων περιόρισε επίσης την οικονομική ανάπτυξη στις αποικίες.
Οι φόροι τόνισαν επίσης την έλλειψη προστασίας των αποικιών εντός της βρετανικής κυριαρχίας. Κατέστη σαφές για πρώτη φορά με τον νόμο περί ζάχαρης του 1764, ο οποίος θεωρήθηκε ως μια προσπάθεια καταπάτησης της αυτονομίας των αποικιών. Αυτό οδήγησε σε περαιτέρω καχυποψία για τη Βρετανία, η οποία τελικά κατέληξε στον Επαναστατικό Πόλεμο.
Προοπτικές εμπειρογνωμόνων
Ο Κρίστοφερ Τζόουνς, καθηγητής Αποικιακής Αμερικανικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ δηλώνει, «Οι φόροι ήταν μια σαφής αναπαράσταση της περιφρόνησης της Βρετανίας για τις αποικίες. Έδειξε στους αποίκους ότι δεν είχαν καμία εξουσία ή επιρροή για το μέλλον τους και ότι η Βρετανία ήταν έτοιμη να τους οπλίσει με κάθε δυνατό τρόπο, εάν αυτό σήμαινε να αποκτήσουν οικονομικό πλεονέκτημα». Δηλώνει περαιτέρω, «Η μεταγενέστερη οργή που προκάλεσαν αυτοί οι φόροι ήταν αναπόφευκτη και ήταν το καύσιμο για τον Επαναστατικό Πόλεμο. Η δικαιολογία για την έναρξη του πολέμου ήταν η φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση, η οποία έδειξε στον κόσμο ότι ο λαός της Βρετανίας είχε φτάσει στα όριά του».
Ο Χένρι Μπόρστιν, καθηγητής Αμερικανικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, δηλώνει: «Η φορολόγηση των αποικιών ήταν μια ξεκάθαρη επίδειξη ισχύος από τη Βρετανία. Το μήνυμα ήταν ότι οι αποικίες ήταν απλώς έσοδα και όχι άνθρωποι με δικά τους δικαιώματα. Αυτό, σε συνδυασμό με άλλες κατασταλτικές ενέργειες των Βρετανών, όπως το Quartering Act και το Intolerable Acts, προκάλεσε την ένωση των αποικιών σε μια εξέγερση που θα καθόριζε την αμερικανική ιστορία».
Επιρροή της Φορολογίας στον Επαναστατικό Πόλεμο
Οι φόροι που επέβαλαν οι Βρετανοί είχαν άμεση επιρροή στον Επαναστατικό Πόλεμο λόγω του υποκείμενου θέματος της φορολογίας χωρίς αντιπροσώπευση. Αυτή ήταν μια ιδέα στην οποία οι άποικοι αντιστέκονταν από τις αρχές του 1700 και οι φόροι που επέβαλαν οι Βρετανοί απλώς επιδείνωσαν το πρόβλημα. Αυτή η απογοήτευση και ο θυμός τελικά κάηκαν σε αγώνα για ανεξαρτησία και απελευθέρωση.
Το Boston Tea Party είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιρροής της φορολογίας στον Επαναστατικό Πόλεμο. Αυτό το γεγονός, που προκλήθηκε από την επιβολή φόρου στο τσάι, έκανε τους Βρετανούς να απαντήσουν με περισσότερη επιθετικότητα και κατασταλτική νομοθεσία, όπως οι Αφόρητες Πράξεις. Αυτή η επιθετική συμπεριφορά των Βρετανών το μόνο που λειτούργησε ήταν να υποκινήσει περαιτέρω την οργή μεταξύ των αποίκων και τους έκανε να νιώθουν ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί πραγματικά η απελευθέρωση ήταν ο πόλεμος.
Οι φόροι που επέβαλαν οι Βρετανοί ήταν πηγή έριδος μεταξύ της μητέρας χώρας και των αποικιών της. Αυτοί οι φόροι προκάλεσαν τεράστια απογοήτευση και θυμό που τροφοδότησε τελικά τον Επαναστατικό Πόλεμο και ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από την απόκτηση της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Οι άποικοι του 18ου αιώνα είχαν χορτάσει την τυραννική κυριαρχία των Βρετανών και αποφάσισαν να βάλουν ένα τέλος σε αυτήν με πόλεμο.
Συναίσθημα προς τη φορολογία
Το αίσθημα για τη φορολογία μεταξύ των αποίκων ήταν ένα αίσθημα αγανάκτησης και θυμού. Η ιδέα της φορολόγησης χωρίς αντιπροσώπευση θεωρήθηκε σαφώς άδικη και καταπιεστική, δημιουργώντας έτσι αναταραχή και αναταραχή στις αποικίες. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότεροι φόροι προστέθηκαν και η αποστροφή προς αυτούς τους φόρους αυξανόταν.
Το Boston Tea Party ήταν μια άμεση αντανάκλαση του συναισθήματος των αποίκων ως απάντηση στη φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση. Αυτή ήταν μια επικίνδυνη επίδειξη δυσαρέσκειας για την κυριαρχία των Βρετανών και αντιμετωπίστηκε με άμεσες συνέπειες. Οι Αφόρητες Πράξεις, που ψηφίστηκαν μετά από αυτό το γεγονός, βοήθησαν μόνο στην περαιτέρω οργή των αποίκων και τελικά οδήγησαν στο ξέσπασμα του Επαναστατικού Πολέμου.
Οι φόροι που επέβαλαν οι Βρετανοί θεωρήθηκαν επίσης ως πόροι για να διοχετευθούν στην πατρίδα τους, δημιουργώντας έτσι ένα άδικο οικονομικό μειονέκτημα για τις αποικίες. Αυτή η αδικία ήταν που υποκίνησε το αίσθημα οργής μεταξύ των αποίκων και τους ώθησε να αγωνιστούν για την ανεξαρτησία τους από τη Βρετανία.
The Final Triggers for War
Η επιβολή φόρων από τους Βρετανούς ήταν αρκετή για να ωθήσει τους αποίκους σε κατάσταση εξέγερσης. Ωστόσο, το σημείο καμπής για την Επανάσταση ήταν η συγκρότηση του Ηπειρωτικού Συνεδρίου. Αυτό ήταν ένα ενιαίο σώμα αντιπροσώπων από κάθε αποικία, που τους επέτρεπε να συσπειρωθούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φορολογία χωρίς πολιτικές αντιπροσώπευσης.
Ο συνδυασμός των φόρων που επέβαλε η Βρετανία και η συγκρότηση του Ηπειρωτικού Κογκρέσου σηματοδότησε την έναρξη του Επαναστατικού Πολέμου. Αυτός ήταν ένας πόλεμος που διεξήχθη για την παραβίαση των δικαιωμάτων του αμερικανικού λαού από τη βρετανική κυριαρχία και η φορολογία χωρίς εκπροσώπηση θεωρήθηκε μεγάλη παραβίαση.
Η φορολόγηση των αποικιών θεωρήθηκε ως παραβίαση δικαιωμάτων και η συνεχής επιβολή φόρων χωρίς την κατάλληλη διαβούλευση με τον λαό ήταν ένα από τα πολύ λίγα εναύσματα για τον Επαναστατικό Πόλεμο. Οι φόροι εξέφραζαν τη σαφή κυριαρχία της Βρετανίας στις αποικίες και το αίσθημα εγκλωβισμού και καταπίεσης μεταξύ των ανθρώπων ήταν πολύ ισχυρό για να αγνοηθεί. Ο Επαναστατικός Πόλεμος, και η τελική απόκτηση της ανεξαρτησίας, ήταν η μόνη απάντηση για την καταπολέμηση της έννοιας της φορολογίας χωρίς εκπροσώπηση από τους Βρετανούς.
Επιπτώσεις της Φορολογίας
Αν και οι φόροι τελικά καταργήθηκαν μετά τον Επαναστατικό Πόλεμο, οι επιπτώσεις της φορολογίας ήταν εκτεταμένες. Όχι μόνο οι φόροι είχαν τεράστιο οικονομικό αντίκτυπο στους αποίκους, είχαν επίσης τεράστιες ψυχολογικές επιπτώσεις στον πληθυσμό.
Οι φόροι δημιούργησαν ένα ρήγμα μεταξύ της Βρετανίας και των αποικιών που θα παρέμενε ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου. Το αίσθημα της προδοσίας και της χειραγώγησης ήταν πολύ ισχυρό για να αγνοηθεί και οδήγησε σε μεγάλη δυσπιστία για τη Βρετανία μεταξύ των Αμερικανών.
Η φορολόγηση των αποικιών οδήγησε επίσης σε μεγαλύτερη αίσθηση ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Το ενιαίο μέτωπο που παρουσίασε το Ηπειρωτικό Κογκρέσο ήταν απόδειξη της δύναμης των αποικιών και της προθυμίας του λαού να σταθεί μαζί και να αντισταθεί στην τυραννία.
Η φορολόγηση των αμερικανικών αποικιών ήταν ένα τεράστιο λάθος που διέπραξε η Βρετανία και είχε εκτεταμένες συνέπειες. Η φορολογία προκάλεσε τεράστια οικονομική δυσπραγία και απόγνωση στους ανθρώπους και τελικά οδήγησε στον Επαναστατικό Πόλεμο. Οι φόροι τελικά καταργήθηκαν αλλά τα αισθήματα της αδικίας και της χειραγώγησης παρέμειναν. Ο αμερικανικός λαός είχε επιτέλους κερδίσει την ελευθερία του από τη Βρετανία και ήταν αποφασισμένος να μην καταπιεστεί ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.
